JKP Vodovod i Kanalizacija Novi Sad

Status

Preduzeće JKP Vodovod i Kanalizacija Novi Sad je u procesu pregovora sa Plativoo platformom u cilju olakšanog prijema računa za svoje korisnike. Ukoliko želite da podržite nastojanje da račune ovog preduzeća primate i preko Plativoo aplikacije, kliknite na "Zatraži svoje e-račune" dugme a vaš zahtev će biti potvrda kompaniji da njeni korisnici žele da primaju račune putem Plativoo-a te ćete ubrzati proces.

Osnivanje Novog Sada Krajem 17. veka, kada su Turci suzbijeni iz severnih krajeva srednjeg Podunavlja, Novi Sad je postao najveće i najvažnije pogranično mesto prema Turskoj. Time su stvorene povoljne prilike za njegov napredak i razvitak. Prvobitna imena Novog Sada bila su Racka varoš (Ratzen Stadt, Ratzenstatt) i Petrovaradinski šanac (Peterwardeiner Schantz), dok ime Novi Sad (Neoplanta, Neusatz, Újvidék) datira iz 1748. godine kada je Ukazom carice Marije Terezije Novi Sad dobio status slobodnog kraljevskog grada u okviru austrijske monarhije. Smatra se da je u vreme kada je izgrađen Novi Sad krenula i gradnja Petrovaradinske tvrđave, jednog od najvećih simbola grada. U tom periodu, Novi Sad je brojao svega 1.000 stanovnika.

Prva kanalizacija Izgradnja kanalizacije u Novom Sadu počela je krajem 19. veka. Tada je grad imao 21.500 stanovnika i zauzimao prostor od 427 hektara. Početak Drugog svetskog rata Novi Sad je dočekao sa oko 40 kilometara kanalizacione mreže kojom su se odvodile uglavnom atmosferske vode.

Prvi subarteski bunari Sve do pred kraj 19. veka stanovnici Novog Sada pili su vodu iz Dunava ili kopanih bunara. Epidemija kolere, 1892. godine, izazvana zagađenom dunavskom vodom, podstakla je bušenje dubokih bunara i intenzivirala razmišljanja o izgradnji vodovoda. Već 1895. godine izbušeni su prvi duboki, subarteski bunari.

Izgradnja gradskog vodovoda Po završetku Drugog svetskog rata, polovinom 1945. godine, Novi Sad je imao oko 55.000 stanovnika, oko 1.000 bunara i kućnih vodovoda i 106 javnih bunara. Međutim, sve to nije moglo da zadovolji potrebe za zdravom pijaćom vodom, ni po količini ni po kvalitetu, što je zahtevalo izgradnju gradskog vodovoda. Izgradnja i rekonstrukcija objekata počela je 1951. godine, a već naredne godine započela je izgradnja devet kilometara vodovodne mreže. Gradnja reni bunara i objekata za preradu vode na Sunčanom keju počela je 1959. godine.

Gradska kanalizacija Avgusta 1953. godine prihvaćen je i odobren investicioni program izgradnje gradske kanalizacije po kojem je zadržan osnovni koncept podela na južni i severni sliv sa mešovitim sistemom. Iste godine započeta je izgradnja glavnih crpnih stanica GC 1 i GC 2 sa izlivima u Dunav i glavnih kolektora.

GC 2 u pogonu Glavna crpna stanica GC 2 počela je sa radom, a par meseci kasnije u pogon je puštena i GC 1. Njihova izgradnja smatra se početkom izgradnje moderne kanalizacije na području Novog Sada. Kanalizacioni sistem Novog Sada, za razliku od vodovodnog, nije fizički jedinstven sistem, a razlog tome su topografski i hidrografski uslovi na prostoru koji pokriva. Najveći deo gradskog kanalizacionog sistema je mešovitog tipa, dok postoje i delovi mreže koji su separatni i posebno prikupljaju atmosferske, odnosno fekalne vode. Odvodnjavanje se obavlja preko više odvojenih ili povezanih slivnih područja.

Postrojenja novog vodovoda Objekti, odnosno postrojenja novog vodovoda pušteni su u probni pogon 1964. godine, dok su u redovan pogon pušteni u aprilu 1965. godine. Dalji rast potreba za vodom je manje ili više uspešno pratila izgradnja osnovnih objekata sistema i vodovodne mreže. Tih šezdesetih godina prošlog veka dužina novosadske vodovodne mreže bila je oko 90 kilometara.